Arequipa, het leven van een filmster

                                                                                                        Arequipa, 24 graden

Hallo allemaal,

Hier een bericht uit Arequipa. Voordat ik aankwam had ik weinig verwachtingen vandit stadje, ik wist er niets van behalve dat er 3 vulkanen in de buurt waren en de plaatjes op internet er leukuit zagen. De beelden bedriegen niet en ook de sfeer en de uitgaansmogelijkheden zijn hier prima. 

Samen met 4 brazilianen doen we hier mee aan een Project genaamd Vacanciones Utiles, waarbij kinderen in een deelgemeente van Arequipa sportlessen krijgen tijdens hun zomervakantie. De eerste anderhalve week hier zijn we door mensen van Aiesec (een stageorganisatie gevestigd in universtiteiten in vele landen em steden, zo ook in Amsterdam) en de gemeenteambtenaren van hot naar her gesleept om bijeenkomsten over het Project te wonen en bezienwaardigheden te bezichtigen. Er nemen ongeveer 1000 kinderen deel aan dit Project en er zijn zo´n 40 trainers. Wij zijn als exchangestudenten in een samenwerkingsverband tussen de gemeente en Aiesec en zijn we, als buitenlanders en ondanks de aanwezigheid van touristen, een atractie opzich. Na 2 weken van voorbereiding en dus veel bijeenkomsten, zijn we deze week begonnen met het daadwerkelijk geven van trainingen (daarover schrijf volgende keer een verhaaltje, nu eerst een terugblik op de weken daarvoor)

Oud en Nieuw              

Oud en nieuw hebben we op het strand doorgebracht met Aiesecleden, de trainees en 2 andere Amsterdammers. Op 30 december kreeg ik opeens bericht van Jasper, een maatje van de UvA die samen met een vriend aan het reizen is in Latijns Amerika.We hebben een paar keer contact gehad via facebook maar vrij onverwacht, waren zij aangekomen in Arequipa. ´S avonds even gechilld en de volgende dag op het strand gemeet. Zij konden bij ons in het huisje van een Aieseccer tukken. Rond 18u namen we het initiatief de eerste flessen te ontdoppen en dit proces niet meer te staken. In de verwachting dat we rond 22u naar het strandfeest zouden gaan namen we een goed tempo aan (op het strand zou drank duur zijn en moet je lang wachten voor je iets kan bestellen). Op dat moment waren alle anderen nog, aan het internetten, eten, douchen weet ik het allemaal. Toen we Rond 22u redelijk compleet waren was het erg gezellig, waren wij omdat we vroeg begonnen waren verder heen dan de meeste anderen en was voor veel Peruvianen de entreeprijs van het strandfeest opeens een te grote barriere om het huisje te verlaten,dus werd er meer Pisco (de nationale drank) en rum aangevoerd. Mij deed het thuisblijven geen goed, de sterke drank en het niet eten zouden me ruim een uur later definitief de das om doen. Om 23.00u lag ik op een oor, nadat een plaspauze uitmonde in een slaappartij tegen een muur en ik besloot op bed te gaan liggen, maar niet zonder te melden dat ik klokslag 12u mee wilde maken. Net voor twaalven werd ik netjes wakker gemaakt en heb ik iedereen een zoen gegeven om het nieuwe jaar in te luiden, om 01u ging het licht definitief uit. Tot die tijd was het ontzettend gezellig en leeft dit evenement voort als een aparte maar prettige herinnering. 

The days after

De volgende dag een beetje brak, de hele dag op het strand gechilld en gesandboard op een nabij gelegen Berg. ´s avonds in een bar in Camana gedanst met veel vrouwen.

De dag daana  was een hel. Bij het wakker worden was er direct een naar gevoel in m´n maag. Een bekend gevoel. Een week nadat ik een grens oversteek komt dit gevoel meestal voor en dit keer verdenk ik in het bijzonder de niet erg appeteitelijke kip van de vorige avond als aanstichter van de bevorderde stoelgang. In een dorp zonder stromend water betekent dit van publiek toilet naar publiek toilet, een x aantal keer op een dag, heel naar. Aan het eind vande middag gingen we terug naar Arequipa waar we de volgende dagen van bijeenkomst naar bijeenkomst werden gesleept om ons voor te bereiden op het geven van sportlessen aan kinderen. Na een aantal dagen bij een Peruviaans gezin te hebben gewoond hebben we sinds begin januari hebben we ons eigen appartement, heel chill en heb ik iedere dag Spaans lessen.

Filmsterren

Vlak voor oud en nieuw zijn we bij een weeshuis geweest in het kader van een kerstprojectje. Daar werden we groots onthaald voordat we ook maar iets betekend hadden. We kregen we een rondleiding en hebben we wat spelletjes gespeeld met de kinderen. Het was een bijzondere ervaring. Een man en vrouw runden het huis met 20 kinderen al 20 jaar en proberen de kids echt het idee te geven dat ze een gezin vormen. Er is een schooltje speelplaats en slaapzaal, ze krijgen geen cent van de gemeente en financieren alles zelf en met hulp van vrienden en familie. Na voor ieder kind een kadopakketje te hebben achtergelaten werden we uitgezwaaid als helden. Een vreemde ervaring, want zoveel moeite had het ons niet gekost.

Ook door  de ambtenaren alhier, incluis de burgermeester, en de deelnemers aan het Project worden we op z´n zachtst gezegd ´speciaal´  behandeld. Iedereen wil met ons op de foto, we hebben in de lokale krant gestaan met een grote foto en in de nationale krant werden onze namen genoemd. Daarnaast kunnen we hier gratis zwemmen en naar de sportschool.

Het leven in Peru

Reeds kort na aankomst in Arequipa bleek dat in Peru het werkwoord ´wachten´ is uitgevonden. Het devies is dat je alle activiteiten met z´n allen onderneemt en als er een persoon ontbreekt, wachten we met z´n allen op die persoon. Een voorbeeld: we gingen ergens wat eten, wordt er een van de Aiesecleden gebeld terwijl we over straat lopen naar het betreffende etablissement. Iemand wilde aansluiten, in plaats van af te spreken in het restaurant wordt er zonder aarzelen op straat op iemand gewacht die ons vervolgens niet kan vinden,  drie telefoontjes en tien minuten wachten op niks wordt er dan toch afgesproken elkaar te zien bij het restaurant. Dit is één voorbeeld, het gaat de hele dag zo door. Dat was voor mij even wennen, hoewel een ´ Warmonds kwartiertje´ mij, toegegeven, ook niet geheel onbekend is. Inmiddels heb ik me aangepast aan de standaarden hier en zie ik alles als een proces, zonder een einddoel voor ogen te houden, of heel ver op de achtergrond. Dat maakt het leven hier er echt een stuk makkelijker op.

Verder...

Naast het bovengenoemde hebben we hier een aantal verjaardagen gevierd (compleet met oververlichte huiskamers, dans in diezelfde huiskamers en een volledig verzorgde maaltijd om  klokslag 00.00u),

hebben we een vrouw (object van om en nabij 100 kilo, ze was echt niet aantrekkelijk en wel naakt) zien wassen in de berm tussen 2 drukke wegen in een modderig badje (nee er zijn geen foto´s van, maar het staat op m´n netvlies gebrand),

is m´n haar geknipt door een vrouw van 1 meter 95 met een zeer brede kaaklijn, wel goedkoop en hier wordt je haar gewassen ná het knippen, veel logischer, daar kan Ger van Alpha coifures nog wat van leren, 

en heb ik m´n eerste grap in het Spaans gemaakt (het was er een waar je bij had moeten zijn, dus ik ga m niet navertellen). 

Telefoonnummer

Sinds kort ben ik in het bezit van een mobiele verbinding met Peruviaans nummer. Voor belangrijke en minder belangrijke berichtgevingen kan er vanaf nu gecommuniceerd worden met het nummer: +5154959154245. Ik heb begrepen dat de berichten die ik hiermee probeer te versturen niet altijd aankomen, ik zal dit binnenkort aan nader onderzoek onderwerpen.

Rectificatie

In het vorige schrijven heb ik Erik uitvoerig bedankt voor zijn schoonmaakactiviteiten maar ben ik vergeten Floris te bedanken voor puinruimen op het balkon, de middag voorafgaande aan het afscheidsfeest. Ik heb van de bewoners van de Reitzstraat begrepen dat zij momenteel, ondanks de temperaturen, veelvuldig gebruik maken van het hermetisch gereinigde balkon. Lus bedankt ;)

Thuisfront

Dank voor de reacties, per mail, facebook, of hieronder. Leuk om horen dat er thuis nieuwe liefdes opbloeien, als vanouds dates worden afgestaan, veel feestjes worden gegeven en het concertgebouw bezocht wordt.

Tot zover en niet verder. Het volgende bericht volgt op kortere termijn..