Welcome to Lagos

Welcome to  Lagos!

Op weg

Na een laatste kopje Douwe Egberts samen met Irene op Schiphol en het daaropvolgende afscheid was ik klaar voor het vertrek uit Nederland. Achter de douane nog even gedag gezegd tegen een paar oude collega’s van het ABN Amro geld wissel bedrijf en daarna linea recta naar de gate. Het zag er zwart van de mensen (hehe), maar het schoot redelijk op. In het gangpad van het KLM toestel  vond mijn eerst ervaring met Nigeria plaats. Een Nigeriaan had z’n handbagage midden in het gangpad gezet en was weggelopen om te kijken of ie verderop in het vliegtuig een zitplaats naast z’n vriend kon confisqueren. Dit leidde tot een schreeuwpartij die niet in verhouding stond tot de ernst van de situatie. Als Nigerianen overigens de aandacht van iemand willen hebben, dan maken ze een soort sissend geluid. Hoewel het geluid vrij zacht is wordt er direct geluisterd als er gesisd wordt. De stewardessen en stewards zijn bekend met dit verschijnsel en reageren er ook op. Ik was niet van plan om er aan mee te doen, maar heb gemerkt dat het een zeer effectieve manier van de aandacht krijgen kan zijn.

Aangekomen op het Murtala Mohammed vliegveld wachtte de beruchte paspoortcontrole. Die verliep vrij gemakkelijk. Hoewel m’n visa een verblijf van zes maanden toestaat, vond de dienstdoende ambtenaar 3 maanden wel genoeg. Na de douane stond er iemand met een papier waarop mijn naam gefrommeld was, die bracht me na uur wachten op de bagage naar buiten tot bij de auto. Begeleid door een 2^e auto met zwaailicht en 4 boos kijkende politiemensen begaven we ons naar het Guesthouse. Aldaar even kennis gemaakt met m’n huisgenoten en gegeten, waarna we ons naar Pat’s bar begaven. Zoals de naam als doet vermoeden wordt deze bar beheerd door Pat, een Engelsman die na jaren als expat gewerkt te hebben niet meer terug wilde naar de UK en een bar is begonnen. Hij voelde een bepaalde verantwoordelijkheid om dit groentje tot in detail uit te leggen hoe het leven in Nigeria in elkaar zit en had zeker oog voor mijn toekomst. Als man op leeftijd, weet Pat te vertellen, lig je in Nigeria ook bij een generatie jongere dames prima in de markt. Ouwe snoepert.

Dezelfde avond nog dronk ik mijn eerste ‘’33’’ export (spreekt uit: tri tri) en droegen we gezamenlijk een Indiase bezoeker de zaak uit nadat hij binnen door z’n knieën gezakt was vanwege overmatige  drankconsumptie.

De eerste dagen

Voor de eerste 2 weken hadden Guylian (mijn voorganger) en Jorrit (huisgenoot en leidinggevende) een programma in elkaar gezet waarin de projecten werden overgedragen, alle mensen met wie ik nauw samenwerk heb gesproken, 2 marktbezoeken werden afgelegd en ik een van de brouwerijen heb bezocht. Met name de marktbezoeken waren mooie ervaringen. De meeste outlets en tussenhandeltjes worden gerund door échte Nigeriaanse vrouwen met een rauwe schreeuwstem. Ieder bezoek is hetzelfde, overal geklaag. Als ze nog geen tafelset van ons hebben willen ze er één, als ze er wel een hebben willen ze er meer omdat de concurrentie ze die ook geeft. Hetzelfde geldt voor koelkasten, ook al hebben ze er al 3, ze willen er ook eentje van ons hebben. Hebben ze een ‘’33’’ koelkast dan willen ze een extra generator, anders kunnen koelkast, tv, licht en ventilator niet tegelijk aan. Kortom, je geeft ze een vinger en ze grijpen je hele hand!

Ook het bezoek aan de brouwerij was interessant. Eerst een rit van 2 uur naar Ijebu-Ode waardoor ik ook het leven buiten Lagos een beetje kon aanschouwen. Onderweg kwamen we een gekantelde minibus tegen die net weer rechtop geduwd werd. Waarschijnlijk had de chauffeur de kuil in de weg niet gezien. Alle inzittenden waren gelukkig ongedeerd.

De brouwerij manager was anderhalve week op vakantie geweest en gaf bij voorbaat aan een aantal keer uit te slof te gaan schieten aangezien hij bij voorbaar verwachtte dat er tijdens zijn afwezigheid was dingen waren fout gegaan. Dit kenmerkte zich in de omschrijving die hij over het gedrag van Nigerianen gaf:  ‘If they can’t fuck it, eat it or steal it, they’ll break it’. Hij liet zien waar in de brouwerij de afgelopen 2 jaar dingen kapot waren gegaan als gevolg van Nigeriaans handelen en hoe behendig Nigerianen zijn in het terugdraaien van geautomatiseerde processen. De techniek begrijpen ze niet, waardoor ze altijd wel iets verzinnen waarmee ze op handmatige bediening kunnen overstappen. Deze handigheid heeft overigens ook voordelen, als iets onherstelbaar beschadigd is blijkt het meestal toch nog gerepareerd te kunnen worden. Stukjes ijzerdraad en tyrips kunnen de levensduur van machines, autos, motoren etc met decennia verlengen.

Werk

Na de eerste 2 weken moest ik zelf flink aan de bak met het uitvoeren van de projecten. De voorbereidingen voor een aantal incentive programma’s voor tussenhandelaren waren reeds in gang gezet, maar moesten snel worden uitgevoerd. Ik heb samen met wat mensen van de commerciële afdeling vertegenwoordigers en clerks (die registreren verkopen bij de distributeurs) getraind. Je denkt zo’n training in een uurtje of 2 wel afgerond te hebben, maar dat was iets te optimistisch. Alles moet eerst tot in detail worden uitgelegd en vervolgens 2 keer geoefend worden voordat men het begrijpt. Daarbij komt dat de meesten niet goed kunnen rekenen en voor de simpelste optellingen een rekenmachine nodig hebben of 5 minuten op een kladblaadje zitten te knoeien. Ik had er een hard hoofd in dat iedereen begreep wat ie moest doen, maar nu we een paar weken verder zijn, lijkt alles tot nu toe goed te gaan.

Verder maak ik iedere maand managementsamenvatting over de verkoopcijfers en ga ik het sales handbook bijwerken. Op dit moment ben ik voor een maand 3 dagen per week bij de andere Heineken onderneming (Nigerian Breweries) aan het bijspringen in een onderzoeksproject.

Vrije tijd

De eerste week stond in het teken van Guylian z’n afscheid. We hebben toen bijna iedere avond in de kroeg gestaan. De 2^e week kwam Jorrit terug van vakantie en hebben we dat tempo redelijk weten te handhaven. De laatste weken zijn iets rustiger. We hebben allemaal een eigen chauffeur (de mijne heet Idris en hij wil later businessman worden) dat geeft dus wel wat bewegingsvrijheid. Anderzijds wordt er verwacht dat we met name op de eilanden blijven en niet op het mainland komen omdat daar wat gevaar aan kleeft vanwege de onderontwikkelde staat van de samenleving. De meeste expats en rijke Nigerianen wonen op de eilanden, hoewel ook hier veel armoede zichtbaar is.

Lagos

Zoals ik al aangaf is er een verschil tussen het leven op de eilanden en het mainland. Op de eilanden zijn de huren voor de normale Nigeriaan niet te betalen. Desondanks wemelt het ook hier van de golfplaten verzamelingen en is het verkeer een grote bende. Als het regent (het is nu regenseizoen, dus het regent heel vaak) kan de gebrekkige afvoer het water op de straten niet aan, staan hutten, huizen en apartementen op de nulde verdieping onderwater en ontstaan er lange files.

Tot zover. Over een paar weken weer een update.