Venezuela en Colombia
19 juli 2010 - Amsterdam, Nederland
De Venezuelaanse ervaring
De stempels van Venezuela staan in het paspoort, maar het daadwerkelijke verblijf duurde maar twee dagen, waarvan bij bendadering, 98% in de bus en de andere 2% in de busterminal. Drie dagen bussen was noodzakelijk om van Manaus in Santa Marta (Colombia) te arriveren. Venezuela is een apart land. Om te beginnen bij het verkrijgen van de lokale munt. Contant geld wisselen levert twee keer zoveel Bolivianos op dan wanneer je geld uit de muur trekt met je pas. Kamaraat Chavez heeft een vaste wisselkoers bepaald tussen de Venezuelaanse Boliviano en de Dollar en daar klopt weinig van. Onofficiele geldwisselaars bieden echter uitkomst. Ik had dus voldoende Braziliaanse Reais gepint en omgewisseld in Bolivianos om de busreizen en een voedselrantsoen in Venezuela te bekostigen.
Een andere eigenaardigheid zijn de ´securitychecks´ onderweg. Midden in de nacht komen er mannen in soldatenpakken de bus binnen en beginnen met een gigantische zaklamp te schijnen. Vervolgens moeten alle toeristen uitstappen (origineel selectiebeleid) en hun backpack/koffer uit de bagageruimte halen. We werden meegenomen naar een klein huisje alwaar deze mannen gretig begonnen met het ´onderzoeken´van de tas waar doorgaans je waardevolle spullen inzitten. Op hetzelfde moment gebieden ze je je grote backpack te legen op de vloer van het gebouwtje. Dat geeft hen de tijd en gelegenheid je portemonnee eens grondig te ´doorzoeken´. Waar het op neerkomt is dat ze een soort vrijbrief hebben om toeristen te bestelen. Wij waren hier gelukkig van op de hoogte en hadden het geld onder onze voet in de sok in de schoen gestoken. Er werd expliciet gevraagd of we euro`s of dollars bij ons hadden, waarop het antwoord natuurlijk ´nee´ was. Na een klein half uur kon de busreis weer voortgezet worden. Ik heb deze procedure gelukkig maar een keer hoeven doorlopen. Ik had op internet verhalen gelezen over mensen die drie keer tijdens dezelfde gerit deze zottigheid hebben moeten ondergaan.
Venezuela is een ontzettend arm land, hoewel er een vermogen aan `zwart goud´ uit de grond wordt gepompt. Zodoende kost een liter benzine er minder dan een liter kraanwater in Nederland. Met de inkomsten van de olie worden een hoop spullen geimporteerd, waardoor er weinig incentive is om zelf veel dingen te produceren en er grote werkloosheid en armoede heerst.
De busritten waren overigens schitterend. Het landschap veranderde constant, datzelfde gold voor het weer. De reclameborden met het hoofd van Chavez overal langs de weg waren ook een leuke bezienswaardigheid. Ik heb er bovendien een met Stalin gezien, rooie linkse rukkers ;)
De stempels van Venezuela staan in het paspoort, maar het daadwerkelijke verblijf duurde maar twee dagen, waarvan bij bendadering, 98% in de bus en de andere 2% in de busterminal. Drie dagen bussen was noodzakelijk om van Manaus in Santa Marta (Colombia) te arriveren. Venezuela is een apart land. Om te beginnen bij het verkrijgen van de lokale munt. Contant geld wisselen levert twee keer zoveel Bolivianos op dan wanneer je geld uit de muur trekt met je pas. Kamaraat Chavez heeft een vaste wisselkoers bepaald tussen de Venezuelaanse Boliviano en de Dollar en daar klopt weinig van. Onofficiele geldwisselaars bieden echter uitkomst. Ik had dus voldoende Braziliaanse Reais gepint en omgewisseld in Bolivianos om de busreizen en een voedselrantsoen in Venezuela te bekostigen.
Een andere eigenaardigheid zijn de ´securitychecks´ onderweg. Midden in de nacht komen er mannen in soldatenpakken de bus binnen en beginnen met een gigantische zaklamp te schijnen. Vervolgens moeten alle toeristen uitstappen (origineel selectiebeleid) en hun backpack/koffer uit de bagageruimte halen. We werden meegenomen naar een klein huisje alwaar deze mannen gretig begonnen met het ´onderzoeken´van de tas waar doorgaans je waardevolle spullen inzitten. Op hetzelfde moment gebieden ze je je grote backpack te legen op de vloer van het gebouwtje. Dat geeft hen de tijd en gelegenheid je portemonnee eens grondig te ´doorzoeken´. Waar het op neerkomt is dat ze een soort vrijbrief hebben om toeristen te bestelen. Wij waren hier gelukkig van op de hoogte en hadden het geld onder onze voet in de sok in de schoen gestoken. Er werd expliciet gevraagd of we euro`s of dollars bij ons hadden, waarop het antwoord natuurlijk ´nee´ was. Na een klein half uur kon de busreis weer voortgezet worden. Ik heb deze procedure gelukkig maar een keer hoeven doorlopen. Ik had op internet verhalen gelezen over mensen die drie keer tijdens dezelfde gerit deze zottigheid hebben moeten ondergaan.
Venezuela is een ontzettend arm land, hoewel er een vermogen aan `zwart goud´ uit de grond wordt gepompt. Zodoende kost een liter benzine er minder dan een liter kraanwater in Nederland. Met de inkomsten van de olie worden een hoop spullen geimporteerd, waardoor er weinig incentive is om zelf veel dingen te produceren en er grote werkloosheid en armoede heerst.
De busritten waren overigens schitterend. Het landschap veranderde constant, datzelfde gold voor het weer. De reclameborden met het hoofd van Chavez overal langs de weg waren ook een leuke bezienswaardigheid. Ik heb er bovendien een met Stalin gezien, rooie linkse rukkers ;)
Colombia
Na drie dagen en nachten doorgebracht te hebben in de bus kwam ik aan in Santa Marta in Colombia. De veel te koude airco had me geen goed gedaan, ik was verkouden en heb de avond horizontaal doorgebracht. De volgende dag ben ik naar Taganga gegaan, een klein vissersdorpje met wat aardige strandjes een kwartier rijden van Santa Marta, om twee dagen helemaal niets te doen. Een biertje drinken hier of daar en een kroeg bezocht, nada mas. Dinsdag de halve finalewedstrijd Nederland-Uruguay gekeken met wat andere reizigers. Het plan was om na afloop naar nationaal park Tayrona te gaan, de spullen waren al gepakt er moest alleen nog even vervoer geregeld worden. Ik stond buiten de kroeg nog met wat mensen te praten toen een taxibusje met een Nederlandse vlag erop voorbij reed en verderop stopte. In dit busje bleek ene Derek te zitten en hij wist me te vertellen dat ze op weg waren naar datzelfde nationale park. Ik haalde snel m´n spullen en ben in het busje gestapt. Na een wat uitgebreidere kennismaking bleek dat de mogelijkheid bestaat dat we elkaar een aantal jaar geleden al zij tegengekomen toen onze voetbalclubs nog in dezelfde klasse speelden en wij deel van die teams uitmaakten. Zekerheid daaromtrent bestaat er echter niet.
Tayrona is een nationaal park met paradijslijke stranden aan de rand van het oerwoud. Schitterend. Bij aankomst zat er een leguaanachtig dier in de boom boven het huisje waar we ons moesten registreren. Ook deze beesten moeten wel eens wat afvalstoffen kwijt. Zo miste de drol die eerst op het dak van het huisje stuiterde op centimeters het hoofd van een Duitse dame (jammer!) en was iedereen voldoende gewaarschuwd om de daarop volgende straal water uit de weg te gaan. We sliepen in hangmatten tussen de palmbomen, hebben wat gesnorkeld, rum gedronken en kokosmelk. Het was geen straf om hier drie dagen te verblijven. Aan het ewind van dag drie op slippers een onmogelijke klim door de heuvels en bossen gemaakt om vier uur later weer bij de uitgang van het park te arriveren en een bus naar Santa Marta te nemen. Terug in Santa Marta begon het flink te regenen, zo flink dat er na een uurtje 40 centimeter water in de straat stond. Het was aandoenlijk om te zien hoe de mensen hun mobiele winkeltjes en andere bezittingen aan het redden waren. De koffieverkoper die de hostels en winkeltjes af gaat om koffie te verkopen werd beloond door een grote afname van kopjes koffie nadat ie z´n kaplaarzen had doen laten overstromen om de dagomzet niet in gevaar te brengen.
Wk finale
Hoewel er andere plannen waren ben ik daarna nog twee dagen in Taganga verbleven, met name om de WK finale met een aantal Nederlanders te kijken en een busrit in 35 graden celcius te voorkomen. Een van die Nederlanders was Patrick, eigenaar van het beste restaurant van Taganga. Ik vroeg me af hoe hij hier verzeild was geraakt. De uitleg was vrij helder. Hij woonde met z´n vriendin in Buenos Aires maar ontmoette tijdens een vakantie z´n huidige vrouw in Taganga. zodoende. Hij maakte ons er op attent dat er een hostel genaamd ´Casa Holanda´ aanwezig was, waar de wedstrijd op groot scherm werd vertoont. Op de dag van de wedstrijd, dé dag, Dday, de belangrijkste dag voor veel Nederlanders sinds een jaar 32, rond één uur, een half uur voor de wedstrijd begon men met het aansluiten van de apparatuur. Een beetje laat zo bleek, want op het moment dat de wedstrijd begon waren er problemen met de kabel en haperde de internet verbinding. Toedeledokie Casa Holanda, op naar de buurman, die had z´n zaakjes wel in gereedheid om veel bier te verkopen. Het was geen museumplein, maar de spanning was om te snijden en de sfeer opperbest. Tot een minuut of wat voor tijd natuurlijk. Toen kon alleen die ene aanwezige Spanjaard nog lachen. Hoewel, hij probeerde het te onderdrukken in angst wat baldadige Nederlanders op zich af te krijgen. Hij is netjes door iedereen gefeliciteerd. Een minuut na de goal toen er zo nu en dan een scheldwoord te horen was en iedereen vol ongeloof naar het scherm keek, kwam er een rauwstoet langs, dat relativeerde de situatie enigzins. Na de wedstrijd hebben we het verdriet met goedkope rum verdronken.
Bogotá
De volgende dag stond er weer een busrit op het programma, de dag erna ben ik in Bogota aangekomen. Hier verbleef ik bij Sergio en German, twee ´locals´ die ik eerder in Mexico heb ontmoet. Zij hebben me ondanks hun eigen verplichtingen in drie dagen de hele stad laten zien. Toen ze een ochtend allebei geen vrij konden krijgen stonden er twee vrienden van ze op de stoep om me door de stad te taxien, ideaal. Musea,een salsabar, het beste restaurant in town, het uitkijkpunt, het oude centrum, ik heb daar veel gezien in korte tijd. Ik denk dat Colombia binnen vijf of tien jaar een heel drukke vakantiebestemming is. De FARC en andere guerillabewegingen zijn ver teruggedrongen tot in de jungle, het is er dus niet meer gevaarlijk. Het landschap is schitterend, de mensen zijn heel open en relaxt en houden van een feestje en het prijsniveau zeer vriendelijk. Ik denk dat Colombia het mooiste land is waar ik geweest ben, jammer dat het verblijf daar niet wat langer duurde.
Een mooie ervaring rijker
De reis zonder bestemming heeft z´n eindbestemming bereikt. Een enkeltje naar Mexico is donderdag beantwoord met een terugvlucht van Bogotá naar Amsterdam. Ik had, op het leren van wat Spaans na, geen idee wat ik zou gaan doen. Uiteindelijk heb ik via een project in Peru, bezoekjes aan familie en kennissen en tips van andere reizigers het merendeel van de landen in Zuid-Amerika gezien. Het was een intense ervaring met veel hoogte- en een paar dieptepunten, wat dat betreft weinig verschillend met het ´normale leven´. De meeste landen zijn absoluut de moeite waard om nog eens naar terug te keren, maar door gesprekken met andere reizigers zijn er ook al weer wat andere mogelijke tripjes in m'n hoofd opgekomen. De status van m'n bankrekening geeft echter aan dat er een hoop onzekerheid omtrent het realiseren van die plannen bestaat. Ik heb laatst iets gelezen over een ´reverse-culture shock´. Dat klinkt erg interessant, dus daar ga ik de komende dagen denk aan ´leiden´. Daarna zie ik er wel weer naar uit om het leven in dorp en stad op te pakken. Vanaf deze week werk ik weer bij cafe Wildschut.
Bedankt voor alle reacties, zowel per mail, sociale netwerken als de reacties op deze blog. Tot snel...
Besito,
José/Joost
En fijn dat je weer terugbent:)
Ik zal deze 2 weken nog ff de eer van de Playa del Reitzstraat hoog houden aan deze kant van de wereld!!!!
Zie je over 2 weken swa!!!