Uruguay en Brazilie

Uruguay
Na een maand in de drukte van Buenos Aires werd begin juni de Rio de la Plata overgestoken om Uruguay te betreden. Het verblijf in Uruguay duurde vijf dagen waarvan het merendeel in Tacuarembo werd doorgebracht. Dit is een klein stadje in centraal Uruguay waar de Gauchocultuur hoogtij viert. `Gaucho` is een term voor een persoon woonachtig in Argentinie, Uruguay of Brazilie, die in zekere zin agrarisch werk verricht. Dit kan varieren van het houden van drie koeien en een geit tot het exploiteren van een megaboerderij. In Tacuarembo was met name de eerste variant van toepassing. Paarden met wagens die tussen de autos door hobbelden en mannen met houthakkersblousen. Een aparte gewoonte is het drinken van Maté, een soort thee dat in het begin naar gras smaakt, maar na een aantal maal proberen prima door de keel te krijgen is. Ook in Argentinie en Zuid-Brazilie is men bekend met dit fenomeen. De mensen hebben de hele dag een extra tas bij zich met een termoskan met heet water en andere benodigdheden, leuk fenomeen.

Porto Alegre
Na Uruguay ging ik op bezoek bij Fernando in Porto Alegre (Brazilie). Hij was een van de Brazilianen met wie ik samenwoonde in Arequipa. Al in de eerste week nodigde hij me uit om in `zijn stad` langs te komen en bij z`n familie te verblijven, alwaar, zo stelde hij me in het vooruitzicht, ik vorstelijk behandeld zou gaan worden. Zo gezegd zo gedaan. Ik nam de bus van Tacuarembo naar de grens met Brazilie. Daar moest ik naar een ander busstation lopen. Een kaartje gekocht voor de bus naar Porto Alegre en daarna naar de federale politie om de benodigde stempels in het paspoort te verkrijgen. Meestal zitten beide stempelposten óf vlak bij elkaar óf op dezelfde weg en stopt de bus of taxi er vanzelfsprekend. Dat was hier niet het geval waardoor ik onverwachts twee keer het stadje door moest. Ik had niet genoeg geld voor de chauffeur, maar van een kale kip kun je niet plukken, dus maakte hij er geen probleem van. Er was geen geldautomaat in de buurt van het busstation dus nu zat ik zonder geld terwijl ik Fernando had beloofd hem in te lichten over mij aankomsttijd zodat ie me op kon pikken. Tevergeefs geprobeert om een mobiele telefoon van andere mensen te lenen en gratis toegang tot internet te verkrijgen in een internetcafe. Uiteindelijk mocht ik een tekstbericht versturen met de telefoon van de vriendelijke man naast me in de bus. Fernando belde terug en bij aankomst in Porto Alegre werd ik warm onthaald. We reden naar de supermarkt om een sixpack Heineken te kopen en het feest kon beginnen!!
Ik heb een college internationale betrekkingen in het Portugees bijgewoond. Het was best interessant, maar de taal, hoewel er veel overeenkomsten met het Spaans zijn, was een struikelblok. Ik heb voor het eerst in m´n leven op de rug van een paard gezeten en haar bestuurd op de ranch van zijn oom. Daarna maakt zijn oom een grote asado (barbeque).Verder zijn we uit geweest, heeft hij me de stad laten zien, heeft zijn vader nog een asado gemaakt en werd Heineken drinken een waar ritueel.

Rio
Na Porto Alegre naar Rio de Janeiro gevlogen. Ik ga normaal gesproken liever met de bus, je ziet het landschap veranderen en het is doorgaans goedkoper. Echter, Brazilie is reusachtig en vliegen was de helft goedkoper. Bovendien boodt dit me de kans om de eerste WK wedstrijd van Brazilie in Rio aan de Copacabana te bekijken. Ik zou twee uur voor de wedstrijd in het hostel aankomen, ware het niet dat het vliegtuig vertraging had. De aankomst in het hostel vondt zodoende 13 minuten voor de wedstrijd plaats. Gelukkig werd er open gedaan, maar desalniettemin waren er geen mensen om mee naar het strand te gaan. Snel m´n spullen gedumpt, met onbloot bovenlichaam naar het strand gelopen, daar een voor de gelegenheid correct shirt aangeschaft en voetbal gekeken in een van de strandtentjes daar het FIFA Fan Fest geen mensen meer toeliet. Het ging er vrij rustig aan toe tijdens de wedstrijd, maar daarna was het een compleet gekkenhuis. Over de hele lengte van de Copacabana werd er samba gespeeld en gedanst. Ik ontmoette Brazilianen, Denen, Amerikanen en de sfeer was geweldig. Enkele uren en `cerveizas` later ging ik op zoek naar het hostel. Na een half uur lopen ben ik in een internetcafe mbv googlemaps gaan uitdokteren hoe ik  m´n bed kon bereiken. De dagen erna ben ik met een Nederlander opgetrokken. We hebben voetbal gekeken, aan het strand gezeten, dat Jesusbeeld bezocht,een tour door de sloppenwijker gedaan, erg indrukwekkend, en een studentenfeest bezocht.

Op avontuur
Vanaf Rio had ik twee mogelijkheden, ófwel vliegen naar Bogota om de laatste vier weken in Colombia door te brengen, óf vliegen naar Belem (Noord-Brazilie) en vanaf daar met de boot vijf dagen over de rio amazonas naar Manaus en vandaar in drie dagen via Venezuela naar datzelfde Colombia. Sowieso een win-win situatie daar beide routes me mooi leken. Ik vond het wat makkelijk om meteen naar Colombia te vliegen dus heb voor optie twee gekozen.
Belem was heet, heel heet, maar wel lekker. Ik moest drie dagen wachten tot er weer een boot vertrok, dus keek voetbal met de locals en heb wat rondgestruind over de markt en de universiteit waar een Zwitserse hostelgenoot een afspraak had, best interessant.
Dan de boottocht, die was geweldig. Ik had verwacht met enkel Brazilianen op de boot te zitten maar er waren vrij veel `gringo`s` aanwezig. Allereerst was er de Jurassic Park-achtige expeditie van Amerikanen. Twaalf jongelui onder leiding van twee grijze antropologen die Brazilie en Venezuela gingen verkennen in de vorm van een educatieve trip. Verder een frans journalistenpaar, Sam, nog meer Fransen en een paar Zweden waarvan één met Nederlandse achtergrond. Het was een schitterende ervaring. De brazilianen hadden 24/7 rood doorlopen ogen van de drank. Ze begonnen ´s ochtends om 8u met domino en bier en gingen hier mee door tot de bar dicht ging. Er was wonder boven wonder een megasatelietontvanger en zodoende tv aanwezig op die boot, dus we keken voetbal. De derde dag stond oranje op het programma, ik was er klaar voor, net als de Zweedse knaap met Hollandse roots! Echter, bij het betreden van het dek waren er geen vuvuzelas te horen. Dit was verdacht. Er werd verteld dat het decoderkastje kapot was. Na nog drie keer navragen waren de tv, de kabel en het kastje zogezegd kapot, enigzins ongeloofwaardig! We zochten ons heil bij de kapitein, vijf minuten later was er beeld. We hebben de hele wedstrijd Denemarken-Japan kunnen kijken. Deze wedstrijd had op de Braziliaanse tv de prioriteit boven Nederland-Kameroen. pfffftsss
Op diezelfde boot heb ik 23 juni jongstleden m´n verjaardag gevierd. Dat was bijzonder, een schitterende zonsondergang, slechte maar ritmische Braziliaanse muziek, een fles vodka en dronken Fransen en Brazilianen maakten er een mooi tafareel van! De volgende dag was het bier op de boot op, maar dat terzijde.
Van de op de boot aanwezige Amerikanen hoorden we dat er een koeienfestival zou plaatsvinden in het stadje Parintins, dat op een uur varen voor de eindbestemming (Manaus) ligt. Ik had geen zin om met die lui mee te gaan, maar vond in Sam een compagnon. We stapten van de boot en zochten die zaterdagavond samen met de taxichauffeur naar een hostel. We vonden er een voor 50 reais  (ongeveer 25eu) voor ons twee. Prima. Nadat we onze spullen gedropt hadden, werd er vriendelijk verzocht even te betalen. Geen probleem zeiden we. Bij het betalen bleek het echter om 500 reais te gaan, een pakketprijs voor het hele weekend, dit alles vanwege het festival. We zagen het niet zitten en snelden met een andere taxi terug naar de haven in de hoop daar de boot nog aan te treffen. In tegenstelling tot de bezoekjes aan andere plaatsen was de boot dit keer meteen na het afzetten van mensen weer vertrokken. We kregen de optie aangeboden om voor wederom 500 reais te verblijven op een soortgelijke boot, inclusief de laatste dag varen naar Manaus. Na wat onderhandelen werd dit 400 reais en gingen wij, erg veel opties waren er niet, akkoord. Diezelfde avond heb ik een van de mooiste shows bijgewoond die ik ooit gezien heb. Dansende mensen, bewegende beesten, muziek, een lichtshow en publiek dat uit z`n dak ging. Er moest eigenlijk 300 reais voor een kaartje betaald worden, maar we kwamen na snel handelen gratis binnen. Het bleek na de carnaval het grootste festival van Brazilie te zijn. Koeien heb ik er niet gezien. De van doek en metaal gefabriceerde beesten bleken o.a. koeien te vertegenwoordigen, heel bizar. Er was op ons en de Amerikanen na geen toerist te bekennen. We werden aangekeken alsof we een uitgestorven diersoort waren die herontdekt werd.  De Amerikaanse reizigers kwamen er al snel achter dat enkele Brazilianen met name geinteresseerd waren in de waardevolle spullen die deze diersoort met zich meedroeg.
Maandagavond om 18u zou de boot van Parintins naar Manaus varen. We gingen er niet vanuit dat de boot op tijd zou vertrekken, maar het was wel heel vreemd dat iedereen om 19u de boot moest verlaten. Wij werden snel geinformeerd door een Engels-sprekende Braziliaan die ons vertelde dat er teveel kaartjes (800 ipv 700) waren verkocht en er bovendien mensen zonder te betalen op de boot zaten. Iedereen werd door de politie op de kant gejaagd. De sfeer aldaar had niets met feest te maken. Veel mensen stonden te schreeuwen. Vrouwen schreeuwden ´vrouwen en kinderen eerst´ en mannen schreeuwen ´bekijk het maar met je vrouw en kinderen eerst,  ik wil ook naar huis. Een beestachtige sfeer. Twee vrouwen werden even later bewusteloos de loopplank opgedragen en verzorgd. Uiteindelijk mochten de vrouwen en kinderen eerst. De mannen gemotiveerd door dierlijke instincten daarna. Wij hadden zoals gezegd netjes betaald en konden mee. De rest moest z´n spullen onder begeleiding van boord halen en kon de volgende dag met een andere boot mee. Met een uur of twee vertraging vertrokken we, dat viel niet tegen.

Omdat er in de Amazone risico op malaria bestaat heb ik na electronisch overleg met de GGd malariapillen geslikt. De goede versie had ik niet bij me aangezien ik nooit van plan was door dit gebied te gaan reizen. In Rio kon ik de gewenste pillen niet vinden, wat me deed besluiten een andere versie van een Nederlander in Rio te kopen die ze niet nodig ging hebben. Het is een understatement om te zeggen dat die dingen (Lariam) bijwerkingen kunnen vertonen. Ik heb een paar vreemde dromen en wisselende gemoedstoestanden gehad en ervaren.

Na ruim een dag varen kwamen we aan in Manaus. Een stad met twee miljoen inwoners midden in de jungle. Heel bizar. Ik ben daar een dag verbleven en heb toen de bus gepakt die me via Venezuela naar Colombia heeft gebracht. Daar wordt nu vakantie gevierd in een paradijslijke omgeving. Daarover snel meer, aangezien het avontuur er volgende week definitief op zit.

Voor een sfeerimpressie van een en ander kunnen de foto´s op facebook bekeken worden!

Succes morgen met de wedstrijd. Ik kijk met Derek een Nederlander uit de Zilk en een plaatselijke Hollandse kok en nog wat mensen de wedstrijd in Casa Holanda in Tagenga. De merendeel van de Colombianen zal Spanje aanmoedigen, dat wordt leuk. Ik heb inmiddels een shirt en Derek een vlag. Vandaag geprobeert een plaatselijke octopus te doden en hem Paul te noemen, zou dat invloed hebben??;) Oja, in Spaanstalige landen staat het Nederlands elftal al jaren bekent als `La Naranja Mecanica`, de oranje machine. Dat lijkt me een mooi compliment! Futbol total, maravilloso!