Chili

Na drie dagen in de Jeep over zoutvlaktes en door het zand vond ik samen met José, een 35-jarige Spanjaard, mijn Boliviaanse Waterloo. Chili had m´n aandacht getrokken. De grensovergang tussen Bolivia en Chili temidden van de Atacama dessert doet in alles triest aan. Een hutje dat dienst doet als dounecheckpoint temidden van een tot de horizon reikende vlakte van zand en droogte, een slagboom, oververhitte en trage functiebekleders die met een nors gezicht stempels zetten en opdringerige buschauffeurs die de bezettingsgraad van hun eigendom proberen te verhogen. Eén van deze chauffeurs mocht mijn 40 Bolivianos in z´n zak steken en na het uitchecken in het duanekantoortje en een uur wachten in de bus tot de door de buschauffeur gewenste bezettingsgraad daadwerkelijk was bereikt reden we voorbij de openstaande slagboom Bolivia uit. Vijftig meter na het kruisen van de grens, nog steeds midden in de woestijn, begint het asfalt van het wél gecivilizeerde Chili. Na drieeneenhalvemaand voornamelijk door het zand rijden op de Peruviaanse en Boliviaanse wegen (afgezien van de Panamericana highway) zie ik dit bijna als een ervaring op zich. In 45 minuten tijd dalen we 2000 meter tot op een hoogte van slechts 1500 meter boven zeeniveau. Mijn maag keek uit naar deze daling, niet de daling op zich, maar het feit dat de komende maanden waarschijnlijk een stuk dichter bij zeeniveau zullen worden doorgebracht. De ervaring heeft uitgewezen dat als ik me boven 2500 meter hoogte bevind, mijn maag significant meer moeite heeft met het verwerken van voedsel. De afgelopen nacht had deze situatie nog geleid tot een tiental wc bezoeken. In ogenschouw nemend dat de temperatuur ook binnen in de berghut niet meer dan 2 graden bedroeg, waren dit tien vervelende ervaringen.

De eerste huizen kwamen in zicht, dit duidde op het dorpje San Pedro de Atacama, waar bij het inrijden van het dorpje het Chileense duanekantooruit het stof opdook. De standaardprocedure werd gevolgd: uitstappen, wachten, stempelen, wachten, bagage door de machine, wachten, wachten, geklaag over de warmte aanhoren van op leeftijd zijnde pakketreizigers met typerende gekleurde rolkoffer, wachten, bagage in de bus en vervolgens verderop in het dorp afgezet worden. José en ik vonden snel een prettig hostel met hangmatten.

Chili is significant duurder dan Boliva, zodoende kon het gebeuren dat ik, afgezien van een enkele pannenkoekenbaksessie, voor het eerst in drie en een halve maand zelf weer achter een gasfornuis heb gestaan. De eerste avond in het hostel ontmoette ik een meisje, ik schatte haar een jaar of 28, dat bleek later redelijk te kloppen. Ze vertelde dat ze Oekrains was. Later bleek dat ze in de Verenigde Staten geboren was en haar ouders vijf maanden voor het vallen van de muur hun paspoort hadden achterlaten in het oostblok en op zoek waren gegaan naar het geluk in het land van de onbegrenste mogelijkheden. Ze was dus Amerikaans en dat deed mij haar uitspraken, eerst onbewust, daarna bewust, in een ander kader plaatsen. Desalniettemin ben ik op haar invitatie voor een sterrenkijkworkshop ingegaan. Zodoende weet ik nu, net als Jonas de sympatieke Belg die, zo bleek later, een intieme relatie met ´de Oekraiense´ aan het opbouwen was, dat een Franse sterrenkundige een gelukkig leven leidt in Chili met z´n vrouw en de acht telescopen die er voor zorgen dat je niet kunt barbequeen in z´n tuin, dat onze belevingsruimte weinig voorstelt als je gaat nadenken over zaken als ´het universum´en dat er heel veel sterrenconstructie met rare namen bestaan die ook volgens de deskundige een grote mate van creativiteit bij de ontdekker hebben geeist.

Ik heb nog een dagje rondgefietst in de woestijn en een dag rustig aan gedaan om de maag gerust te stellen en wat fotos online bereikbaar te maken. De reis zette zich per bus voort via Antofagasta, een havenstadje dat op mij geen onuitwisbare indruk heeft gemaakt, naar Santiago. In Santiago vond ik via mijn reisgids, die ik overigens minder vaak gebruik dan ik avankelijk had gedacht, een zeer prettig onderkomen met de naam ´Casa Roja´. Een informatieve wandeltoer door Santiago, dat de aardbevingen redelijk doorstaan had, deed ons kennismaken met het fenomeen ´Cafe con piernas´ of, vrij vertaald, ´coffee with legs´,  ´koffie met benen´. Er zijn twee mogelijkheden: 1) de koffie wordt geserveerd door vrouwen in te strakke en korte jurkjes en iets teveel buik, of 2) de koffie wordt geserveerd door vrouwen zónder jurkjes in een van de buitenkant geblindeerde bar. In beide gevallen was de kwaliteit van de espresso uitmuntend te noemen. Visueel ingestelde lezers kunnen ter verduidelijking van punt twee de volgende link aanklikken http://www.youtube.com/watch?v=hMWVEXUibQo . Verrassend is dat met name zakenmensen deze bar bezoeken. Santiago is om meerdere redenen overigens absoluut de moeite waard, in dit verslag probeerde ik me tot de highlights te beperken.     

Na twee dagen Santiago ben ik met Richard, spreek uit ´Ritsjert´, een goedgemanierde Engelsman, naar Valparaiso, een stadje op twee uur afstand van Santiago, geweest. We waren niet van plan daar te overnachten, maar wegens een botenshow en de daarmee samenhangende file was het onmogelijk om bij het busstation,dat vier kilometer buiten de stad ligt, te komen. We vonden een hostel, en namen om 21u een ´powernap´. De instelling van het alarm was echter foutgegaan. Toen ik om 01u wakker werd kon Richard mijn aanbod om uit te gaan niet afslaan, hoewel de avond ervoor voor beiden reeds zwaar was geweest. We gingen naar een typisch Chileense bar, daarna op invitatie naar een afterparty. Uiteindelijk duurde het tot de volgende nacht 02u dat we weer aan slapen toekwamen. In de tussentijd hadden we ontbeten in het hostel, een bakkie gedaan in een restaurant, geluched bij de locals, een wandeling gemaakt met die locals en wat drankjes genuttigd bij terugkomst in het hostel. Valparaiso bleek de moeite waard, ondanks dat we de botenshow waar we eigenlijk voor kwamen, niet gezien hadden. 

Na het weekend stond er familiebezoek op het programma. Ome Ab, een oom van mijn moeder woont met zijn vrouw Laura en zoon Alberto in Pirque, een dorpje vlakbij Santiago. Ik werd zoals afgesproken opgehaald aan het einde van de blauwe metrolijn, was van plan een dag of 2-3 te blijven en dan door te reizen naar het zuiden. Bij aankomst viel mij een warm onthaal ten deel en stond de lunch al te dampen. Er werd gepraat in Nederlands en Spaans, wijn gedronken en heerlijk gegeten. Na het eten leek het me een goed initiatief om met de afwas te beginnen. Ik werd echter teruggefloten en citeer Albert: ´Joost, dat moet je niet doen joh, het is gevaarlijk als mannen gaan afwassen´. Ik voelde me vanaf dat moment thuis en ben uiteindelijk vijf dagen gebleven. Zij wonen in een compound, een groep huizen met een muur eromheen. midden in de natuur. Dit waren de meest rustgevende dagen van mijn trip tot zover, wat een paradijs. Albert heeft me de omgeving laten zien met de wijnvelden en de Andes. Laura kookt heel goed en hoewel het absoluut geen straf had geweest nog een week te blijven werd ik zaterdag aan het eind van de middag afgezet aan het begin van de blauwe metrolijn, die mij terug zou brengen in Santiago en waar ik aan het eind van het weekend weer op de bus zou stappen.

Zondagavond bracht de bus me naar Concepcion, de plaats die dicht bij de het epicentrum van de aardbeving ligt. Zaterdagavond was ik te gast op een huisfeestje in Santiago na in het hostel wat mensen ontmoet te hebben die hier heen gingen. Een vrij artistiek gezelschap van muziekanten en vrijbuiters. Ik droeg m´n petje en voelde me zodoende thuis. Zondag de wedstrijd Colo Colo - Universitario de Chile bezocht, de plaatselijke equivalent van Ajax - Feyenoord. Leuke ervaring. Concepcion dus, een troosteloos en door de aardbeving niet onaangetast stadje. Na het plaatsen van m´n spullen in een al even troosteloos motel, de meeste hostels waren gesloten wegens schadeherstel, heb ik een dorpje in de buurt bezocht waar tsunami aan land was gekomen. Boten lagen tot 100 meter uit de kustlijn waar ze destijds door de golven waren achter gelaten. Er werden door de legerrekruten houten hutjes gebouwd die de tenten moesten vervangen waarin de ´dañados´ in de winter anders in zouden verkleumen. De instelling van de mensen wa geweldig, ik heb niemand horen klagen over verlies van vaak al hun spullen, iedereen was bezig met het herstel en de regering bleek te weten hoe hier mee omgegaan moest worden. Dat was bij de overstromingen in Perú absoluut niet het geval gebleken. Ik was aanwezig als toerist, de enige overigens en voelde me bijna schuldig dat ik de mensen niet kon helpen. De mensen vonden het echter best leuk om een praatje te maken en te vertellen over de toestand.

De volgende dag wilde ik me liftend verplaatsen. Die wens is deels uitgekomen. Twee ritjes van een half uur brachten me echter niet erg ver. Tijdens de ritten was er de kans m´n Spaans weer wat op te vijzelen, altijd positief, maar de Chilenen zijn toch vrij moeilijk te verstaan. Toch weet ik nu het een en ander van water- en servetten distributie en Chileense melkfabrieken. Aan het eind van de middag heb ik het lot een handje geholpen door een kaartje te kopen in de bus die me naar Valdivia bracht. Van daaruit de volgende dag naar Chiloe, een eiland in zuidelijk Chili. Hier heb ik een kleine roadtrip gemaakt met mensen die ik uit Santiago kende en die toevallig in hetzelfde hostel verbleven. Bovendien zijn een Engelsman en Duitser inmiddels bekend met het fenomeen koninginnedag. Onze eerbetuiging aan hare majesteit leidde er bijna toe dat die Engelsman de volgende dag een vlucht naar Patagonie misliep, ik had m net op tijd uit bed geschopt en vervolgde later die dag m´n weg naar Argentinie. Argentinie is tot nu toe een hele ervaring geweest, zowel in positieve als negatieve zin. Daarover later meer...cliffhanger??

Besito!